Isang Paggunita: Si Nora Aunor, Atsay, at ang Alaala ni Romy Vitug sa Kasaysayan ng Pelikulang Pilipino

May mga pelikulang hindi kumukupas sa alaala. May mga artistang ang sining ay naging bahagi na ng ating pagkatao.

Ngunit higit sa lahat, may mga taong nasa likod ng kamera—tahimik ngunit makapangyarihan—na bumubuo ng mahika sa puting telon.

Isa na rito si Romy Vitug, ang haliging sinematograpo ng industriya ng pelikulang Pilipino.

Ang Simula ng Isang Noranian: Atsay Noong 1978

Para sa marami, ang pagiging Noranian ay isang pagkilala sa isang pambihirang talento. Ngunit para sa iilan, ito ay isang panata.

Taong 1978 nang unang napanood ng sumulat ang pelikulang Atsay—isang pelikulang hindi lamang tumatak dahil sa istorya, kundi dahil sa lalim ng pagganap ni Nora Aunor. Ito rin ang panahong tuluyang naging Noranian ang libo-libong Pilipino, kabilang na ang inyong lingkod.

Sa Atsay, ipinamalas ni Nora Aunor ang kanyang walang kapantay na kakayahan sa pag-arte—walang linya, ngunit bawat titig, bawat galaw, ay punung-puno ng emosyon.

Isa ito sa mga pelikulang nagpatunay na si Ate Guy ay hindi basta artista lang, kundi isang institusyon sa larangan ng sining.

Si Romy Vitug: Ang Mata sa Likod ng Kamera

Ngunit sa bawat matagumpay na eksena ni Nora, may isang taong hindi madalas makilala ng masa—si Romy Vitug. Isang legendary cinematographer na itinuturing na haligi ng sinematograpiyang Pilipino.

Ang kanyang mga mata at lente ang nagbigay-buhay sa mga istorya, nagbibigay-liwanag sa mga emosyon, at bumuo ng lalim sa bawat eksena.

Ang litratong hawak ngayon, na kuha ni Mr. Romy Vitug, ay hindi lamang isang retrato. Isa itong kasaysayan. Isang paalala ng panahon na ang sining ay ginawa nang may puso, kamay, at kaluluwa.

Mga Obra Maestra nina Ate Guy at Romy Vitug

Hindi lang Atsay ang pelikulang pinagsamahan nina Nora Aunor at Romy Vitug. Ilan sa mga hindi malilimutang proyekto nila ay:

Mga Uod at Rosas – Isang pelikulang puno ng simbolismo at emosyon. Isa sa mga pinaka-kontrobersyal na pelikula ni Ate Guy.
The Flor Contemplacion Story – Isang pelikulang batay sa totoong buhay na kumurot sa puso ng bawat Pilipino. Ang sinematograpiya rito ay isa sa pinakamahusay sa kasaysayan.
Bakit May Kahapon Pa? – Isang pelikulang tungkol sa trauma, alaala, at hustisya. Lalo nitong pinatibay ang reputasyon ni Nora bilang “Superstar.”

Lahat ng pelikulang ito ay pawang award-winning—hindi lamang sa Pilipinas kundi pati sa mga international film festivals. At sa bawat tagumpay na iyon, nandoon si Romy Vitug, tahimik na gumagawa ng mahika sa likod ng kamera.

Pagpanaw ng Isang Alamat

Noong Enero ng nakaraang taon, namaalam na si Romy Vitug. Isa itong napakalaking pagkawala sa industriya. Ngunit tulad ng kanyang mga obra, ang kanyang alaala ay hindi kailanman mabubura. Patuloy siyang mabubuhay sa bawat eksenang kanyang nilikha, sa bawat ilaw at anino na kanyang binuo, at sa bawat pelikulang muling pinapanood ng mga Noranian at tagahanga ng pelikulang Pilipino.

Nora Aunor: Ang Di-matitinag na Haligi ng Pelikulang Pilipino

Hindi rin matatawaran ang ambag ni Nora Aunor. Sa mga panahong pinili ng iba ang komersyo, pinili ni Ate Guy ang sining. Pinili niya ang mga papel na mahirap, masalimuot, at puno ng emosyon. At sa bawat pelikula, kaagapay niya ang mga direktor, manunulat, at syempre, si Romy Vitug.

Hindi lang si Nora ang bida sa kanyang mga pelikula. Ang sining mismo ang bida—at si Romy ang mata na nagsilbing gabay nito.

Isang Larawan, Isang Gunita

Minsan, may isang litrato lang na sapat na para bumalik sa isang panahon. Isang larawan na kuha ni Romy Vitug kay Nelia, at sa paggunita nito, nabuhay ang mga alaala ng isang gintong panahon ng pelikulang Pilipino.

Ito ay paalala sa lahat: ang sining ay hindi lang para sa kasalukuyan. Ito ay para sa hinaharap, para sa mga susunod na henerasyon na hindi pa isinisilang noong pinapalakpakan na si Ate Guy sa Atsay, o sa mga eksena ng Flor Contemplacion na kinilala sa Cannes at iba pang pandaigdigang festival.

Konklusyon

Ang kasaysayan ng pelikulang Pilipino ay hindi mabubuo kung wala sina Nora Aunor at Romy Vitug. Isa sila sa mga haligi ng sining sa bansa.

At ngayong namaalam na si Romy Vitug, tungkulin nating mga tagahanga, manonood, at mamamahayag, na patuloy na ikuwento ang kanilang mga ambag—hindi lang bilang parangal, kundi bilang inspirasyon.

Sa bawat pelikulang pinapanood natin muli, sa bawat eksenang lumuluha tayo kahit ilang dekada na ang lumipas, nandoon pa rin ang alaala nina Nora at Romy—isang paalala na ang tunay na sining ay walang hanggan.